Arka Bahçe

“Başı omuzlarının arasına çöktü.; Metin’in duvarında asılı “en dip noktamız” dediği fotoğraf düştü aklına.; O fotoğraftaki esir Türk subayı gibi hissediyordu kendini.; “Ben de en dip noktadayım,” dedi kendi kendine.; Bakışlarını sapladığı yere, rüzgâr bir çınar yaprağını sürükledi.; Gözü kaydı yaprağa.; Rüzgâr bir kez daha esince, nazlı nazlı ayaklarının dibine savruldu.; Çınar yaprağını yerden alıp baktı.; Allah’ın sanatına hayran olmamak mümkün mü?.; Yaprağın üstünde her mevsimden bir iz var.; Yaprağın bir kanadı canlı bir yeşildi.; Ortalara doğru ilerledikçe yeşil soluyor, sarıya dönüyordu.; Diğer kanada vardığında sararmalar artıyor ve tel tel dökülmeler başlıyordu.; Bir yaprakta dört mevsim yaşanıyordu.; Başka zaman olsa farkına bile varmayacağı, belki de çiğneyip geçeceği bu yaprağı kendine benzetti.; Bir yanı Mustafa’lar, Şeyma’lar; bir yanı Abbas’lar, Cemil’ler; bir yanı Metinler, Ahmet’ler, Hikmet’ler; bir yanında ise Eflin’ler, Hatija’lar, Beşir’ler.; Birden zihninde yankılandı o şiirin son kısmı: “Her geçen gün, dünü aratıyorken bana, yarınlara umut bağlamak ne acı.; ” Sanki bu anına yazılmıştı.; ” Bu eser, giriş ve gelişmesi henüz yazılmayan bir hikâyenin sonucudur.; Enkaza dönüşmek üzere olan muhafazakâr mahalleye içsel bir eleştiridir.; Biraz hayat, biraz ölüm.; Her yanıyla insan.; Bir yaprakta dört mevsim yaşayan.; Biraz Suriye, fazlaca Balat.; Kim bilir, belki de umut.