Çamlıbel 12 Kule - Mücahid Karaçınar

Ben bu sessizliği özlüyorum Şakaklarımda ılıyan güneşi Gözlerimde dağılan gökyüzünü Ayaklarımda yarılan yolları Ben bu sessizliği özlüyorum Bütün kargaşalardan ayrılan Karanlık iyice dünyanın yüzüne sinmişti. ; Sızlanan soğuk vücudumuza işleyerek yol almaya başladığı vakit kulenin içerisine girdim. ; Elimi yazmaktan hissedemez hale gelmiştim. ; Bir süre hareketsiz bekledim. ; Sonra yavaş yavaş açıldı. ; İnsanın vücudu üşüyünce düşünceleri hareketleniyordu. ; Hareketleri durağanlaşınca vücudu ölüme sürükleniyordu. ; Bu zıtlıklar bizi hayata bağlayan en önemli etkenlerdi. ; Hakkın vermiş olduğu düzen bizi tekrar tekrar sorgulamamıza vesile oluyordu. ; Bu sorguları soyutlaştıran beynin içerisindeki dolambaçlı yollara akıl erdirmek her insanın hakkı değildi. ; Fakat yol varsa elbet kılavuzu mevcuttu. ; Hayatta bizi sadece kitaplardan ibaret kalmayıp, görerek yaşayarak okuduğumuz bir kılavuzdu. ; Doğruları ne kadar sezebilirsek çıktığımız yolculuk o kadar kolay bir hal alıyordu. ; Yolcu yolunda gerek deyip ısınan vücudum tekrar kalemle hayat buldu. ; Çıkardığım notların arasına serpilen burnumdaki kan damlaları bazen elime bulaşıyor defteri komple kan edebiliyordu. ; Burnumdaki kılcal damarlarda çatlaklık oluşu yazmamı bir an olsun duraklatıyordu. ; Demiştim mücadele ruhu diye. ; Tutku ile harmanlanan ifadelerim, kâğıtlara bulaşan mürekkep lekesi ne kadar okunaklı gözükmese de bir emeğin vesilesiydi.;